وی در ادامه بیان داشت: ما در کشوری زندگی میکنیم که هر لحظه یک اتفاق بزرگی در آن پیش می آید. مسائل دغدغهمندی که در هیچ یک از آثار دیده نمی شود. در حالی که این مسائل در اطراف این سرزمین هم کم نیستند. گویا فیلمسازان ما در یک کرهی دیگری زندگی می کنند.
این مستندساز افزود: «من به عنوان یک ایرانی احساس قرابت ندارم با چنین فیلمسازانی. آنهایی هم که سعی میکنند، به یک سری از دغدغههای مورد نظرشان برسند، به نکاتی اشاره می کنند که این نکات در بین یک تا ده مشکل اساسی این کشور، در رتبهی یازدهم قرار می گیرد!»
جعفریان در پاسخ به این پرسش که چه راهکارهایی باید اعمال شود تا جشنواره فجر بیشتر از سالهای قبل در راستای اهداف انقلاب باشد، گفت: متاسفانه این یک مشکل بزرگ است. در حال حاضر ما شاهد یک «جشنواره سینمایی» هستیم و نه یک «جشنوارهی فجر». در واقع «فجر» در کنار این جشنواره یک اصطلاح ناهماهنگی محسوب می شود. چرا که وقتی می گوییم «فجر»، باید فیلمهایی هم برای نمایش انتخاب شوند که با این «فجر» سنخیت داشته و همتراز آن باشد. به عبارتی دیگر فیلمها معرف باوری باشند که این جشنواره با عنوان «فجر» آن را به دنبال خودش یدک می کشد. البته با این وجود باز هم سوال پیش می آید که آیا ما در همین جشنوارهی سینمایی بدون فجر هم توفیق داشتهایم یا نه؟ اتفاقی که چه در دولتهای قبلی و چه در دولت فعلی، تغییری در آن دیده نمی شود.
محمدحسین جعفریان مستندساز، نویسنده، روزنامهنگار و شاعر است. آخرین مستند او «چه کسی ما را کشت؟» است که به تازهگی تدوین آن به پایان رسیده است.